Ksiądz Jan Twardowski - najpopularniejszy polski poeta religijny, którego fenomen wykracza poza literaturę – jego wiersze i proza są traktowane, jako przesłanie duszpasterskie i poradniki dobrego życia.
Urodził się w 1 czerwca 1915 roku w Warszawie, tam też skończył gimnazjum matematyczno-przyrodnicze im. Tadeusza Czackiego.
Debiutował, jako student polonistyki. Jego pierwszy tomik "Powrót Andersena" ukazał się
w 1937 roku, kolejny pojawił się dopiero w 1959 r. Ksiądz Twardowski był żołnierzem Armii Krajowej, walczył w Powstaniu Warszawskim.
W 1945 roku wstąpił do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął 4 lipca 1948 roku.
W tym czasie jego wiersze ukazywały się sporadycznie w "Tygodniku Powszechnym".
Po święceniach kapłańskich otrzymał posadę wikarego na parafii w Żbikowie koło Pruszkowa, był też katechetą w tamtejszej Państwowej Szkole Specjalnej (dla dzieci specjalnej troski) i w Państwowym Domu Dziecka w niedalekiej wsi Koszajec.
W 1952 powrócił do Warszawy. Został wikarym w kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu,
a następnie w parafiach Matki Bożej Nieustającej Pomocy na Saskiej Kępie i Wszystkich Świętych przy placu Grzybowskim.
Od 1959 roku ksiądz Twardowski był rektorem kościoła Sióstr Wizytek na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.
Tomik, w którym powrócił jako poeta, wydany został dopiero w 1959 roku i nosił po prostu tytuł "Wiersze".
Do najpopularniejszych zbiorów poezji księdza Jana Twardowskiego należą: "Znaki ufności", "Zeszyt w kratkę", "Niebieskie okulary", "Rachunek dla dorosłego", „Nie przyszedłem pana nawracać. Wiersze 1939-85”, „Niecodziennik”, „Nie martw się”, „Wiersze”.
Ks. Jan Twardowski zostawił po sobie 1123 wiersze, opowiadania dla dzieci i zbiory anegdot.
Twórczość księdza opowiada o Bogu i ludziach, przyrodzie i pochwale stworzenia. Wiersze często mają charakter modlitwy. W swojej poezji wskazuje pozytywne postawy, unikając przy tym zbędnego moralizowania, spekulacji teologicznych, uczy odpowiedzialności za drugiego człowieka.
Wiersze księdza Jana Twardowskiego są pełne ciepła, życzliwości, uwrażliwiają na potrzeby innych ludzi. W swojej poezji ksiądz Jan Twardowski mówi, czym jest wiara, ufność, obcowanie z Bogiem, z ludźmi, czym jest miłość, przyjaźń. Często zwraca się do dzieci, zwierząt, roślin. Jest to poezja pocieszająca w smutkach, ucząca radości życia i zachwytu nad światem. Możemy w niej odnaleźć odpowiedzi na najważniejsze i najtrudniejsze pytania.
Ksiądz Twardowski otrzymał wiele nagród za swoją poezję, była ona wielokrotnie tłumaczona na języki obce.
Ksiądz Jan od Biedronki - jak go nazywano, słynął z poczucia humoru. – Jestem już leciwy,
to znaczy otoczony pleśnią, grzybami i honorami – mówił u końca życia, przekornie dodając: – Przytrafiła mi się przewlekła młodość. I młodym pozostał do końca życia –
w swojej poezji.
Ksiądz Jan Twardowski zmarł 18 stycznia 2006 roku, w wieku 91 lat. Choć jego wolą było spocząć na Powązkach Wojskowych obok rodziców, został pochowany – decyzją prymasa Polski – w nowo budowanej Świątyni Opatrzności Bożej w Wilanowie.
W kościele Sióstr Wizytek w Warszawie, którego był rektorem przez prawie 50 lat, stoi niezwykły pomnik – kamienny klęcznik z ostatnim wierszem księdza Jana. Trzeba podejść bliżej, żeby dostrzec pewien zaskakujący detal tego pomnika. Obok wyrytych liter znajduje się mała, czerwona biedronka – cichutka i zwyczajna jak uśmiech kapłana, który pisał wiersze.
Elżbieta Hauza
